Goizero eguzkia ikusteko esperantzarekin.

Egia esan ez dut azkenengo 20 urte hauetan enpresa baten 2 urte baino gehiago egoteko aukerarik izan, lan egin dudan guztietan epe muga baterako izan da. Hamar enpresa ezberdinetan lan egin dut, tamaina, kultura, sektore eta forma juridiko ezberdinetakoak. Enpresa horietan lan mota ezberdinak egin ditut, peoi lanetatik hasi, inkestatzaile, fundizioko langile, irakasle, orientatzaile, begirale, prestakuntza alorreko teknikaria etab. Euskal Herrian hasi eta Europaraino joanda, hiru hizkuntza ezberdinetan lanak burutu ditut. 20 urte hauetan irabazitako batabesteko ordainsaria mila eurotakoa izanda. Nire bizitza maila horretara egokitu dut.

Lan merkatuan beste 20 urte gelditzen zaizkit, gaur hemen nabil orientazio lanetan baina datorren urtean non izango naizen ez dakit. Non egotea gustatuko litzaidaken badakit, baina hori lortzeko egin beharrekoak egin arren bilatzen ditudan emaitzak ez dakit lortuko ditudan.

Hala ere uste osoa daukat, hemendik aurrera garatuko ditudan lan berrietarako oso baliagarriak izango zaizkidala azken urte hauetan lortutako esperientziak.

Egoera hau da gazte askok momentu honetan bizitzen ari direna, hainbat lan esperientzia dituzte eta norabide jakin baten joan nahi duten arren inguruak ez die batere laguntzen.

 

 

 

Bitartean gizarteak bere martxa darama euria ari duen bitartean, batzuk kalean bustitzen eta beste batzuk aterpean baina guztiok itsaso berdinean. 



Fagor eko langile batzuk hasi dira lan bila.

Astebete igaro da Fagorreko langileei ateak itxiko zituztela komentatu zietela. Gure  unibertsitateko orientazio zerbitzuan Hometekeko ingeniariak azaldu dira. Behin behineko kontratuekin egun batetik bestera enpresa itxi eta kontratuak eten dizkiete. Domotika eta etxe domotikoaren garapen sailean lan egiten zuten. Lan karga handiarekin eta etorkizun handiko sail baten.

Langile hauek ez dute arazorik izango lan merkatuan beste lanpostu bat lortzeko.

 

 

Fagorrek hartutako erabakiak zeharkako ondorioei buruz luze eta zabal hitz egingo dugu hurrengo hilabetetan, baina nere beldur handiena Arrasaten eta inguruan arazo honek utziko duen jendearen arteko mesfidantza izango da, bai kooperatibako gestoreekiko eta baita lankide eta beste kooperatibista batzurekiko. Guztientzat lan aukerak bilatzea oso zaila izango da eta horrek mesfidantza eta egonezina ekarriko du.

 



ULGOR ere badoa!

Egun on aitta!

Gaurkoan zure lantegia izandakoa ekarri nahi nuke gure elkarrizketara. ULGOR desagertzeko zorian dago. Astelehenetik aurrera 1.500 langile langabeziara joango dira. Badakit zu zauden tokian gauza hauek bigarren plano baten gelditzen direla baina mundu honetan eta gure herrian lana beti izan da aberastasun iturri.

Zuretzat eta zu bezalako askorentzat kooperatiba lantoki izateaz gain zure bizitzaren zati haundi bat izan da. Gogoratzen ditut kooperatibei buruz izaten genituen solasaldiak, pertsonen inplikazioa proiektuan, ilusioa, arazoen aurrean denok elkarrekin aurrera egiteko ikuspegia, lana eta honi loturiko bizimodua ulertzeko beste era bat. Beti defendatu zenuen kooperatiba, gogoratzen dut zein momentu latzak bizi izan zenituen 80. hamarkadan krisiaren ondorioz, etxean egon zinen momentu haietan, galerak izan ziren garaian. Hala ere beti sinistu zenuen proiektu horretan.

Hor goian zaudeten koadrilan kooperatibista asko dagoela badakit eta gaiari buruz ere hitz egiten duzuela. Irtenbideak lurrean bilatu beharko ditugu, baina zuen kutxu, humus kooperatiboa pixka bat gure artean zabaltzea ondo etorriko litzaiguke.

Ondo pasa eguna, gu bitartean zuen esperientzia kooperatiboa inspirazio iturri hartuta ea kapaz garen beste esperientzia berri batzuk eraikitzeko.