Zortzi hilabete daramatzagu covid gaitzaren ondorioak pairatzen, bai fisikoak eta psikologikoak. Gaur etxekoei deitu diet eta beldurtuta erantzun dit amak, berriz lehengo egoerara itzuliko ote garen galdetuz. Denok ditugu inguruan bakarrik bizi diren pertsonak, eta beraientzat bereziki bizi dugun egoera ez da batere samurra. Sentimenduak plazaratzeko eta konpartitzeko momentuak behar izaten ditugu, eta bakarrik egonda inguruan inor entzun eta erantzuteko ez dagoenean, gure tristura eta bakardadea areagotu egiten dira.
Bakardadea edo isolamendua gailentzeko, norbait gutaz gogoratzen den sentimendua indartu behar dugu. Idatzi, deitu, komunikatu edota beste ekintza interaktibo batzuk indartzeko momentua iritzi da berriz.
Zentsua eman behar diogu gure egoteari, norbait gure zain dagoela sentitu behar dugu, ez dago beste erremediorik. Bizi garela eta zerbait esateko eta egiteko dugun sentimendua geureganatu behar dugu. Bakardade sentimendua gugan gailentzen doan neurrian barrurako begirada gailentzen da.
Ez da erraza bakardade sentimendua alboratzea gure barruak kanpoko argia ikusten ez duenean. Argi bakarra gure gelako bonbillarena denean eta gainera zuri kolorekoa, ospitaletako gelatan aurkitzen dugun bezalakoa. Nora begiratu ez dakigunean, gure begirada paretako puntu baten fijo gelditzen denean. Soinurik entzuten ez dugunean, gure ahots hotz eta moztua besterik entzuten ez dugunean.
Esan diezaiogun gure gertukoenari zer sentitzen dugun eta berarekin egoteko beharra dugula. Pentsatu eta asmatu dezagun gure aldamenean bizi den pertsonak zein behar izan ditzaken, eta gerturatu gaitezen berarengana. Txirrina jo eta galdetu diezaiogun zerbait behar ote duen. Zabaldu ditzagun ateak, soinuak usainak eta bestelako sentsazioak konpartitu ditzagun.
Ez gaitezen gure etxeetan itxirik gelditu, ahal den neurrian irten dezagun kalera eta eguneroko gure eginkizunak, erosketak, paseoa, txoriei jaten eman eta beste eginkizun batzuk egin ditzagun.
