Denborak gaurko gizartean duen balioa eta gure arbasoentzat zuena ez da berdina, bietan egunak hogeita lau ordu izan arren. Orain, hori denbora galtzea edota denbora urrea da bezalako espresioak ohikoak dira. Guzti horren atzean etengabeko merkantilizazio bat dagoela ikusten dugu, hau da gure aitona-amonek nekazaritza giro baten bizi ziren eta ez zuten eskumuturrean ordularirik eramaten. Beraien gida eguzkia eta urtaroak ziren, noiz eta zer ordutan esnatu edo solora noiz joan zeruari begiratuta egiten zuten.
Gaur berriz, digitalizazio eta komunikazio baliabideei ezker, momentu oro gaude denboraren sokapean soka saltoka. Ez daukagu zalantzarik zein ordutan bizi garen, zein eguraldi egingo duen eta erosketak non eta zein egun edo ordutan egin.
Espazioarekin ere gauza bera gertatu zaigu, lehen espazioa gure inguru naturala zen, baserria, gure auzune edota gure herria. Orain berriz komunikazio tresnei ezker, birtualki edozein lekutan kokatu gaitezke. Lagun edota senitartekoekin munduko edozein tokitan konektatu gaitezke.
Denbora eta espazioak uniformatzea, gure erlazioak eta munduarekin erlazionatzeko moduak erabat aldatu ditu. Nik ez dakit zuentzat, baina niretzat ordularirik gabeko gizarte batera itzultzea zirraragarria litzateke, gure inguruak, naturak ezartzen dituen patroiak jarraituaz bizitzea. Horrelako adibideak badira eta hauek nola funtzionatzen duten aztertzea ondo legoke, gure errutinatik irten eta funtzionatzeko patroi berriak bilatuz.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina